507 Een boek vol levensvragen

1
Vindt Alexander mij nog mooi? Wat ziet hij nu, als hij naar mij kijkt? Naar de moeder van zijn kinderen? Graaft en zoekt hij naar het meisje van voorheen? Doe ik wel genoeg? Doe ik het wel goed?
Hoelang is het geleden dat hij me spontaan vastpakte, spontaan kuste, spontaan zag?
Zwart, rood of lila met gele bolletjes? Lieflijk met strikjes of bloemetjes, of eerder stoer en sober? Een string, brazilian of boxershortje? Push-up of niet voorgevormd?
Wie had toen kunnen voorspellen dat we hier nu zouden staan, met verantwoordelijkheden die vroeger zo ver weg leken?
Zou hij dit ook voelen? Ik kan toch niet alleen zijn met dit gevoel?
Zal hij wel in de stemming zijn?
Hoe kan het toch dat mijn zelfvertrouwen plots zo fragiel is en afhankelijk van een man, van mijn man? Ik ben toch Eva, de vroedvrouw die vrouwen in hun eigen kracht zet?
Wanneer heeft hij die tweede vinger erbij gestoken?
Wat is er niet?
Waarom ben ik zo kwaad?

2
Maar hoe durf ik dat te willen, met alles wat ik al heb?
Waarom krijg ik zoveel meldingen tegelijk? Was het profiel fout ingesteld? Heb ik per ongeluk iets raars ingevuld? Heb ik per ongeluk een uitnodiging geplaatst voor een gemaskerde groepsorgie?
Hoe wanhopig klinken sommige van deze mannen?
Wat doe ik hiermee?
Wat ben ik allemaal aan het doen?
Wat zou hij hiervan vinden? Zou hij begrijpen hoe ik me nu voel – niet opgeladen of veranderd, maar gewoon... even ademend in een andere ruimte?
Hoe vertel ik Boris dat dit avontuur voor mij geen toekomst heeft? En hoe blijf ik Alexander geruststellen in een situatie die zelfs voor mij moeilijk te bevatten is?
Wat is hier nu de juiste reactie op?

3
Waarom ook ik?
Wat hoop ik te vinden?
Wat als ik me alles inbeeld? Wat als Alexander gewoon nieuwsgierig was? Of wat als Len inderdaad iets weet?
Waarom? Waarom in godsnaam?
Wat weet je eigenlijk over elkaar? Ken je de mensen onder je dak ooit wel écht?
Hoe ben ik hier geraakt?
Wat is dit nog?
Hoelang wilde hij dit verborgen houden? Was hij ooit van plan geweest om eerlijk te zijn? Waarom was ik niet genoeg?
Kunnen we hieruit komen? Is er een weg terug?
Hoe vaak denkt hij nog aan haar? Hoe vaak heeft hij überhaupt aan haar gedacht als hij bij mij was? Wat dacht hij als hij mij in lingerie zag? Dacht hij dan ook in een flits aan de foto’s die zij hem stuurde?

4
Maar hoezo viel ik haar op? Wat is dit nu weer?
Wat? O god, deze vrouw, wat gebeurt er toch?
Had ik dat wel moeten doen? Waarom raak ik daarover niet in paniek?
Of wel?
Want als het nooit om geslacht is gegaan, als het nooit om hokjes ging, waarom heb ik dit dan nooit eerder gevoeld?
Wat nu? Hoe voelt dit? Hoe voelt dit straks?
Ga ik haar nog zien?
Hoe maak ik hem duidelijk dat het ene het andere niet hoeft uit te sluiten?
Hoe leg ik uit dat de eerste keer dat ik haar zag de grond onder mijn voeten verdween en ik sindsdien mijn evenwicht nog niet heb teruggevonden?
Maar waarom voelt het dan alsof ik een beslissing moet nemen? Waarom is liefde altijd of-of? Waarom kan het niet én-én zijn?

_____
Deze bespreking van Uwe Porters, Alle golven in mij, Pelckmans, 2025, 327 blz., verscheen eerder op neerlandistiek, in het kader van besprekingen van de groslijst voor de Libris-literatuurprijs, waarvoor ik me aangemeld had en drie boeken uitzocht van Vlaamse auteurs, benieuwd of er bij autonome Zuidnederlandse schrijvers meer Zuidnederlands voorkomt dan bij Zuidnederlandse vertalers. In Alle golven in mij bleef de teller op nul steken. Bovenstaande bespreking is in de vorm van een poème trouvé, (bijna) alle vragen in het boek achter elkaar gezet, waardoor je wonderwel het verhaal nog kunt volgen ook, dat hiermee ook ineens veel pregnanter wordt. De onderverdeling in hoofdstukken stond niet in de neerlandistiek-versie, omdat daar de dichtregels met anderhalve regel interlinie gespatieerd waren, waardoor het automatisch goed te volgen was. Maar onderverdeeld in vier delen is het misschien net iets mooier. Een doorlopend bijgewerkt register op alle VandaagsVertaalProblemen staat in blog 345.