24 Allenige occupanten und kein Ende?

   KRITISCHE INSTANTIE.   Het blijft een beetje hakkel-de-kwakkel. Het blijft mwâh.
   KRITISCHE GEEST.   Je bent niet tevreden? Over wat hij gebrouwen heeft?
   KRITISCHE INSTANTIE.   Jij wel soms? Die kreupelregels? Hier, hoor.

      Eenzame bezetters van lege luchten
      Als november somber dreigend naakt
      En heel je zwaluwvolk heeft haast gemaakt
      Om voor het herfsttij uit het dorpje te ontvluchten ...

   KRITISCHE GEEST.   Poëtisch, wel. Maar wat wiebelig qua metrum. Zeker als je het vergelijkt met de vertaling van Ard Posthuma.
   KRITISCHE INSTANTIE.   Toch niet dé Ard Posthuma? De man die jaar na jaar uit alle mogelijke talen eerste prijzen in de wacht sleept in de Nederland Vertaalt-wedstrijd? De man die die anonieme, geblindeerde Turing-wedstrijd altijd wint en zich met recht de beste poëzievertaler des lands mag noemen? Heeft die de regels ook vertaald?
   KRITISCHE GEEST.   In de reacties vorige keer. Heb je zeker even over het hoofd gezien. Was zeker te pijnlijk, het kwaliteitsverschil. Luister.

      Nomaden in een hemel naakt en wijd.
      Weldra november. Herfst. Verlatenheid.
      Je naasten al gevlogen, wolk na wolk,
      het dorp verlaten door het vogelvolk …

   KRITISCHE INSTANTIE.   Toegegeven, zeer mooi. Ik bedoel, van zichzelf zeer mooi. Gedragen ook. Hij weet het origineel niet alleen los te laten, maar zelfs te doen vergeten. En daar is het toch om te doen met vertalen.
   KRITISCHE GEEST.   Veel te mooi! Je wordt zacht meegevoerd op gevleugelde wolken en dan, als het moet beginnen, houdt het op.
   KRITISCHE INSTANTIE.   Maar dat ligt toch niet aan hem? Hij heeft tenslotte maar vier regels vertaald. Moet onze man zich dan net als Posthuma meer aan de versvorm houden? De plusminusse jambische pentameter honoreren?
   KRITISCHE GEEST.    Dat zou waarschijnlijk wel helpen. Maar ik denk ook dat het wat anders is.
   KRITISCHE INSTANTIE.   Wat dan?
   KRITISCHE GEEST.   Onze man z’n vier regels wankelen en wiebelen omdat hij niet weet hoe het gedicht verder gaat. Hij kan de toon niet vangen omdat hij die niet kent. Omdat die afhangt van het hele gedicht. En hij heeft er maar vier regels van vertaald.
   KRITISCHE INSTANTIE.   Dus eigenlijk moet onze man ze alle achtentwintig doen?
   KRITISCHE GEEST.   Eigenlijk wel.
   KRITISCHE INSTANTIE.    Oei. Wie gaat hem dat vertellen, jij of ik?
   IK (op van jardin).    Hoeft niet! Hoeft niet! Ik heb jullie wel gehoord! Jullie hebben gelijk!
   KRITISCHE INSTANTIE (terzijde). Er wordt er een wakker.
   IK.   Soms lukken de paar regels en soms niet. Soms lukt het om een fragment overtuigend te vertalen en soms niet. Maar goed, jullie je zin. Ik heb het hele gedicht vertaald.
   KRITISCHE INSTANTIE.   Heel verstandig.
   IK (tegen de kritische instantie).   Maar ik waarschuw je, zo’n geweldig gedicht is het helemaal niet.
   KRITISCHE GEEST.   Het kan er alleen maar beter van worden.
   IK (tegen de kritische geest).   En ik waarschuw jou ook, zo loopt de vertaling van het boerenzwaluwboek natuurlijk ernstige vertraging op.
   KRITISCHE GEEST.   Alles voor de kunst.
   IK.   Goed dan. ‘Bij ’t zien van twee zwaluwen eind oktober’

      Eenzame bezetters van lege luchten
      Wanneer november –

   KRITISCHE INSTANTIE (onderbreekt).   Ho maar. Hou maar op. Die eerste regel loopt nog steeds totaal uit de pas.
   IK.   Hoe kan iets uit de pas lopen als er nog helemaal geen pas is? Het is de eerste regel!
   KRITISCHE INSTANTIE.   Dan lopen de andere zevenentwintig uit de pas.
   IK.   Maar het was de enige regel waar ik zeker over was!
   KRITISCHE INSTANTIE.   Niks aan te doen. Terug naar de tekentafel. Ga je schatjes kelen.
   IK.   Oké oké! Doen we het zo.

      Bij ’t zien van twee zwaluwen eind oktober

      Allenige bevolkers van het luchtruim
      Wanneer november somber dreigend naakt
      En heel je zwaluwvolk heeft haast gemaakt
      Het dorp nog voor het herfsttij te ontvluchten
      Na al hun dartelen nu onverschillig
      Voor ’t groene gras waarover zij zo grillig
      Scheerden, en de schoorstenen vergeten
      Die eerst hun nest een gastvrij welkom heetten
      Al achterlaten en op woeste winden
      De zomer achterna een haardstee vinden
      En vliegen naar verafgelegen landen
      Dwars over barre zee en boze zanden
      Als zinnebeelden zoeven ze voorbij
      En laten ons in eenzaamheid tot mei

      Maar kleine treuzelaartjes blijven plakken
      En stellen zich met dapperheid teweer
      Tegen het donkerwolkend winterweer
      Boven de bongerd en haar kale takken
      Maar zie, de schoorstenen zijn niet verdwenen
      Waar jullie zomerzonnig zijn beschenen
      Zo heerlijk warm op jullie ranke lijven
      Dat jullie nu voorgoed wel willen blijven
      (Mijn grote wens) in ’t oude onderkomen
      Het vriendelijke nestje van je dromen
      Waar jullie ’s winters ons dan wondermooi
      Een glimp warmhartig soelaas kunnen geven
      Met jullie kwetteren vol lustig leven
      En winter hullen in een lentetooi

   IK.   Beter zo? Ik kan ook kiezen voor ‘Alleen doorkruisen jullie lege luchten’ of zo – maar het zint me niet om de uitboezemende aanroep – je kan er een ‘O’ voor en een uitroepteken achter denken – te verslappen met een syntactische hele zin. Vandaar.
   KRITISCHE INSTANTIE.   ‘Allenig’ is raar – en dus leuk; ‘bevolkers’ is ook goed want met ‘volk’ komt er in regel drie een echo op; ‘luchtruim’ is uiteindelijk ook veel beter dan luchten, maar – het is een halfrijm... Minpunt, minpunt.
   KRITISCHE GEEST.   Wegen de pluspunten op tegen dat minpunt? Is de vraag.
   KRITISCHE INSTANTIE.   Dat valt te bezien. Eerst maar eens laten bezinken. Bij voorkeur een jaar of twintig.
   IK (terzijde).   Het blijven zeikerds.
   (changement.)

_____
   Verwijzing. De tekening stelt vissers voor die klonten boerenzwaluwen uit het water trekken, uit de tijd dat werd gedacht dat ze niet migreerden maar onder water overwinterden, in Olaus Magnus, De wonderlijcke historie van de Noordersche landen, Antwerpen 1562, p.242, ‘Vande Swaluwen die ghetrockenen worden wten watere’, op de dbnl, hier het hoofdstukje. Ook op google books, hier. Het hele gedicht van John Clare is na te lezen hier.

Reacties

Een reactie posten

met onder meer de afgelopen tijd

160 Vintage Vondel

Afbeelding
   Er wordt wat afhertaald.    Eline Veere, Woutertje Pieterse, Saartje Burgerhart.    En neen, dat zijn niet de namen der hertalers.    Dat zijn de namen der boekwerken.    De pieken, de klassieken der Nederlandsche literatuur.    Die niet meer geleezen worden, zo is de vreesch.    Aengesien se curieus ghespelt syn, en non-usansueel woortgebruyk besighen.    Geen koortjen, met of zonder een carillon van bellekens, meder aan vast te knoopen. Segtmen.    En die men is dan vooral de men die het juist wel kan genieten, de neder- en andersoortige landici.    Die voor anderen dochgten – ende sy dochgten: set die dingen over in modern hedendagiaans. Dan zal de lezersschaer toestromen en sy sal juichen en sich vermeien en voller vreugt rond de hervonden boekwerken de ruttiaanse polonaise reidansen. Panta kala lian!    Sulckx was hun selfgeseghde noobel streven.    Hun brillante idé.    Doch.    Welck een aberratie!    Welck een jammerlyke dwalingh!    Welck een abusievelijke w
Meer lezen

433 Opkalefateren

Afbeelding
   Ik had een gedichtje en dat was niet goed. Het idee was goed (illogica). Toen ik het schreef vond ik het goed, toen ik het af had ook en toen ik het voorlas ook. Maar dat kwam alleen, besefte ik veel later pas, omdat ik in het gedichtje het idee las, het leuke idee, en niet de uitwerking. Ik wist gewoon wat er ging komen, en zelfs wat er stond, en ik legde het plezier dat ik had bij het verzinnen van het idee meteen al in het gedichtje.    Want toen ik het later nog eens las vond ik het niet meer goed. Wat te doen? Weggooien? Wachten tot ik het wel weer goed ging vinden? Wachten tot ik wist wat ik ermee moest doen? Hoe ik het moest opkalefateren?    Niks doen was geboden. En niks doen deed ik. En toen ik het na jaren weer terugvond, zag ik plotseling wat ik er wel mee moest doen.    Dit was de eerste versie: Zelfs als je niets weet, weet je dat Als anderen groter zijn, ben je de kleinste. Als je niet thuis bent, ben je weg. Als je ze uitdoet, zijn schoenen het fijnste. Al
Meer lezen

434 Voer geen fatbike aan je neefje

Afbeelding
   In september verscheen Ragbolrinus , een ratsrinkelrooinieuwe vertaling van Der Struwwelpeter van Dr. Heinrich Hoffmann, hier te lande tot nu toe vooral bekend onder de verschrikkelijke misnomer Piet de Smeerpoets . Smeerpoets? Smeerpoets? De jongen is brandschoon. Hij vertikt het alleen zijn haren en nagels te laten knippen. O, die Hollandse stoepjesschrobgeest toch, want daar komt die uit de lucht gegrepen verdachtmaking van als zou het joch ‘vies’ zijn. En vies is wel het ergste wat de opvoeders kunnen bedenken in Nederland. (Rustig maar.)    Het gaat je niet in je kouwe kleren zitten, het onverwoestelijke kinderboek met de tien gruwelverhalen van Der Struwwelpeter vertalen. Het boek vraagt om afreageren. Vandaar dat ik me ook stortte op goede en zelfs betere raad voor kinderen, want van goede raad kan er nooit genoeg zijn – mits je het maar met een flinke suikerschep zout neemt en vooral er niet naar luistert. Is er nog ruimte voor cautionary tales in het Nederlands, voor a
Meer lezen

436 De macabere verhalen en lugubere plaatjes van Dr. Heinrich Hoffmann

Afbeelding
   Bij het vertalen van De Struwwelpeter als Ragbolrinus ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Ik heb me verdiept. Verdiept in de materie. Onderzoek gedaan. Me ingelezen, uitgelezen, doorgelezen, stukgelezen. De tekstgenese, de kritisch-historische literatuur, de receptiegeschiedenis, en natuurlijk de vertalingen. De Franse, Engelse, Russische en vooral Nederlandse die er van dit kwalitatief machtige, kwantitatief minieme meesterwerk zijn geweest. En de talloze imitaties, parodieën, pastiches, jatternijen, plagiaatplegingen etc. die er in alle windstreken na het succes van het oorspronkelijke werk gemaakt zijn – waarover ik al bericht heb in blog 326 tot en met 339, onder Struwwelpetriaden te bereiken via het register .    Het is tijd om dat alles eens op het geduldige papier te zetten. De aap uit de mouw te laten. Want het is een goed verhaal. Een lang verhaal, maar een goed verhaal. De vertalingen alleen al. Je raakt er niet over uitverbaasd. Stichtelijk ook, want hoe vreselij
Meer lezen

432 Klopt ook niet? Meer vragen bij de lectuur van Alice in Wonderland.

Afbeelding
   Vertalers heten de beste lezers te zijn, omdat geen nuance ze mag ontgaan, maar dat brengt met zich mee dat ze ook vaak de grootste zeikerds zijn, en nog meer spijkers op laag water zoeken – en vinden – dan een heel roedel persklaarversmurfers bij elkaar.    In de twee Alice -boeken zijn mij aldus doende nog een aantal meer dubieuze zaken opgevallen, niets wat niet door de beugel kan, maar toch dingen waar je als vertaler even van achter je oren krabt: hoe moet ik dit oplossen? Is het Carrolls bedoeling, is het een diep verborgen grap om de lezer-luisteraar weer eens met een kluitje de rietkraag in te sturen en in een kano zonder peddel up shit-creek ? Of is het – voor die tijd? voor Carroll? in het Engels? – misschien ongebruikelijk maar niet noodzakelijkerwijs verkeerd of raar gezegd? En dan zijn er ook weer dingen waarvan ik denk dat ze verhaaltechnisch wonderlijk, ja zonderling zijn.    Ik wil Lenny de Rooy bedanken die de handschoen opnam en een paar prima suggesties heeft g
Meer lezen

431 Slaapkindjesslaap

Afbeelding
   Slaapliedjes waarvan je wakker blijft, is er iets mooiers? Als ik tegenwoordig wil gaan slapen, hoef ik maar een willekeurig boek te pakken en na een bladzijde of wat vallen mijn ogen zachtkens toe. Dat lukt overigens alleen bij willekeurige boeken, want onwillekeurige boeken, zoals Duivels of Booze Geesten of Demonen of hoe je het ook wil noemen dat ik laatst voor de zevende of achtste keer herlas (conservatieve schatting), daar bleef ik wel wakker bij.    Voor Bij mij op de maan vertaalde ik een aantal bajoe-bajoesjki’s , traditionele klassieke Russische slaapliedjes, allemaal met hetzelfde wiegende ritme, tá-ta tá-ta tá-ta ta, en dan de tweede regel een octaaf lager maar langzaam hoger wordend, tá-ta tá-ta tá-ta ta en dan volgen herhalingen en soms afwisselingen, langere of kortere regels op hetzelfde ritme en dat zolang als je maar wil, zolang als je het volhoudt, zolang de spruit nog niet slaapt.    Het Nederlandse verhoopt slaapverwekkende ritme is anders en gaat langs
Meer lezen

437 Lidmaat Ajuin alias Reimerich Kinderlieb

Afbeelding
   Heinrich Hoffmann, doctoris medicinae, chirurgiae et artis obstreticiae gradum , praktijk houdende in de Elisabethstraße 37 te Frankfurt aan de Main, was behalve verloskundige, lijkschouwer en armenarts – later verbonden aan de kliniek voor geesteszieken en epileptici – ook een gewaardeerd lid van de Frankfurter burgerij die gezelligheidsverenigingen oprichtte waar hij zijn schetsen, gedichten en liederen voordroeg, waaronder een interessant Therapeutisch dranklied . Een van die verenigingen heette Tutti Frutti, soos gevestigd in de Vogelgesanggasse, met achterkamer die de Augsburger Pagode werd genoemd. De leden hadden allemaal plantkundige bijnamen en de bijeenkomsten noemden ze hun ‘baden in de Ganges’. Op 18 januari 1845 las Hoffmann, alias lidmaat Zwiebel (‘ajuin’), 46 jaar oud, er zijn recent gecomponeerde zelfgeïllustreerde kinderfabels voor. Tevens gezelschapslid was de uitgever Loewenstein, die om het manuscript vroeg en na enig aandringen ook kreeg, voor de somma van tac
Meer lezen

438 Kindfeindlichkeit en Schwarze Pädagogik

Afbeelding
    Lustige Geschichten und drollige Bilder luidde de titel van het boek tot 1850, toen het de ondertitel werd. Hoezo lustig? Hoezo drollig? – hebben velen zich de afgelopen honderdvijfenzeventig jaar afgevraagd. Gewelddadig, grotesk en overdreven eerder: Macabere verhalen en lugubere plaatjes had het moeten heten. Door de opvoeders werd en wordt Hoffmann nog steeds beticht van Kindfeindlichkeit en van schwarze Pädagogik , dat is opvoeding door dreigen, straffen en vernederen, Erziehung durch Untertanengeist , in de traditie van boeman- en kinderschrikvertellingen. De vreselijke straffen die de kinderen in Hoffmanns boek te verduren krijgen zouden dienen om ze gehoorzaam te krijgen. Het boek zelf wordt in de categorie Zivilisationsbücher geplaatst, opvoedkundige werken dus, en dan is het plotseling een omstreden en zelfs kwalijk boek. ‘Er valt niets te lachen aan Hoffmanns boek,’ aldus struwwelpeteroloog Jack Zipes, ‘want het onthult een dodelijk proces van het smoren van instinc
Meer lezen

435 Ga niet varen in een zeefje

Afbeelding
   Ik weet het nog niet. Ik ben er nog niet uit. Wat is beter: als poëzie of geprozaïseerd? De ene dag denk ik dit, de andere dat. Maar misschien springt er niets uit, omdat de gedichtjes gewoon niet goed zijn. Oubollig, gewild, flauw, zichzelf wel heel erg als grappige verhalen groot in het vizier ellebogend. Dat denk ik elke dag.    Waarom er dan mee te koop lopen? Nou, het kan toch dat het niet zo is? Ik heb ook de wijsheid niet in pacht!    Niet gaan varen in een zeef of in een vergiet is een klassiek thema in de nonsensliteratuur. Edward Lear is hier al voorbijgekomen op 11 september, hier , alsmede mijn schaamteloze jatwerk daarvan. Maar één ei is geen ei, daarom heb ik het nog een keer gejat. Van mezelf ditmaal, dan is het niet zo erg.    Ik laat het hier in de twee globale genres volgen, rijm en onrijm. De gedichte met moraal, waar ik voor de geschreven over twijfelde, want het is echt iets voor lafontaine- en krylovfabels in dichtvorm. Het is het tweede gedichtverhaal of v
Meer lezen

439 Van Razoux tot Kuijper, 150 jaar Struwwelpeter-vertalingen

Afbeelding
   De eerste vertaling van Der Struwwelpeter verscheen in 1848, drie jaar na de Duitse editie, en was van de hand van W.P. Razoux, Commies bij de Posterijen te Schiedam. Hij noemde de ragebollige Peterpump Piet de Smeerpoets en die naam is beklijfd, ja zelfs bekleven – al waren er later nog twee vertalers die het met een t-loze Smeerpoes probeerden. Een tweede, aangevulde druk verscheen het jaar erop, en de vertaling is de daaropvolgende vijftig jaar in talloze uitgaven blijven verschijnen, en verschijnt nog steeds, ondanks de pogingen nieuwe vertalingen ingang te doen vinden.    In 1893 kwam er eindelijk een nieuwe vertaling, van zes verhalen maar, onder de titel Domme kinderen van de veelschrijver en -vertaler Agatha (pseudoniem van Reintje de Goeje), waarvan ik er vier heb gevonden in Het prentenboek van Tante Pau van Leonard de Vries uit 1974. ( De kuurtjes van August en Lucifer-Leentje ontbreken.)    Na Agatha ging het snel. In 1896 volgde een vertaling van F.H. (Frits
Meer lezen