95 We’re Doing Treasurehuntbirthdayparty-in-the-Woods

   De laatste aflevering. Van deze serie over zelfvertaalde kindergedichten dan. Ik hoop dehet blog nog even vol te houden. Misschien binnenkort wat minder frequent, want het moet wel werk blijven, en niet afglijden tot hobby.
   Een schrijver leest zijn gedichten altijd anders dan anderen. Maar leest feitelijk niet iedereen een gedicht weer anders, en op een heel eigen en particuliere manier?
   Misschien moet je zelfvertalingen gewoon beschouwen als ietwat eigenwillige overzettingen. Of je beschouwt ze als helemaal nieuw.
   In elk geval – en dat geldt voor álle vertalingen, door wie van wat ook – vertalingen en hun originelen zouden elkaar nooit hoeven te bijten. Immers: een vertaling is ook een tekst, die iets zegt en die op eigen merites beoordeeld wil worden. Net als mensen eigenlijk.
   Een vertaling ís een origineel, hoe je het ook wendt of keert. En zou zo beoordeeld moeten worden. Los van het origineel.
   De gedichten in Jij met mij zijn eerder verschenen op de website die Marga van den Heuvel speciaal ervoor in elkaar had gezet, stormenderland.nl – met elke dag een gedicht en een tekening.
   Dat hielden we een half jaar vol. Niet dat de koek toen op was, maar er moest ook gewerkt worden. In de zin van geld verdiend.
   Op stormenderland (genoemd naar mijn vertaling van Wuthering Heights van Kate Bush) staan dus eerdere versies van de illustraties zowel als van de gedichten. Niet dat ik daar nu meteen de nadruk op wil vestigen, want het blijven eerdere versies nietwaar. Afgekeurde meuk. Maar soms is het wel leuk.
   Van dit gedicht herinner ik me dat het langer was. En dat de uitgever de licht ingekorte versie nog steeds te lang vond. Maar dat ik voet bij stuk hield, voor de verandering.
   Het was inderdaad twee coupletten langer. Deze stonden er op 26 augustus 2015 ook nog in:

Ik was verdwaald en jij kwam me vinden.
Ik was gewond en jij kwam verbinden.

Ik stak over en jij was de straat.
Ik was op tijd en jij was te laat.

   Inmiddels snap ik niet meer wat er mis mee was.
   Behalve dat het misschien leuk was om de coupletten niet los te lezen, maar als doorlopend verhaal. En dat deze die illusie doorbraken.
   Vaak is korter beter.
   Soms is beter slechter.
   Slechter in de zin van minder.
   En minder in de zin van: meer-meer-meer van dat! Minder goed dus.
   Uitgevers hebben de wijsheid niet in pacht. We doen speurtochtboswandelingverjaardag moest oorspronkelijk ook de titel van het boek zijn.
   Marga had er ook al een voorkant voor gemaakt.

   Tot ik me stom genoeg liet ompraten.
   Misschien was het met die vreemde titel net iets bijzonderderder van uitstraling geweest dan met de ook mooie maar misschien al te lieve titel die de lading niet helemaal weet te dekken.
   Volgende keer beter. (Zou de titel van ieder boek kunnen zijn.)