188 Het verhaal van het hangende egeltje

   De tekst is na 1937 veranderd. Er kwam te staan: Горько плачет ёжик-крошка: / — У меня больная ножка! / А на маминой качели / Я бы ехал две недели!

   Dat wil zeggen. In een trocheïsche aabb. Bitter huilt egeltje-kruimel: – Mijn voetje doet pijn! Maar op mama’s schommel Zou ik wel twee weken kunnen gaan!

   Het is er niet beter op geworden, maar wel slechter. Het verhaal volgt de tekeningen meer, maar de regels zijn looiig zwaar, het rijmschema is genormaliseerd tot aabb en sowieso was de eerste versie veel strakker. Plus ook nog klinkt Mijn voetje doet pijn heel erg naar jatwerk, namelijk van Tsjoekovski’s Mijn buikje doet pijn, zijn onsterfelijke slotregel van de Engelse nursery rhyme over Robin Bobin Barabek (in Bij mij op de maan op bladzijde 242).
   Ik begin te denken dat de eerste versie misschien toch van Charms is. Zeker vergeleken met de tweede...
   In elk geval hoeven we de andere vertalers er niet meer op na te slaan. Die hebben zich op de latere tekst gebaseerd.
   De prettige reis. Zonder egel en daarmee op heel het dierenrijk toepasbaar gemaakt.

Ferm gaan de schreden.
– Mijn voetjes zijn stuk!
Mama tevreden,
Gelukkig de uk.

   Ik kreeg drie inzendingen, alle drie precies maar dan ook precies even verschillend – pies-pies-pies zoals ik vroeger zei. En wat meer is, alle drie volleerd en publicabel. Ik ben mezelf duidelijk uit de markt aan het prijzen. Nog even en ik kan het stokje overgeven. Uit de vrije commentaren komt deze hele knappe:

‘Duurt dit nog lang? Ik ga slecht, serieus.’
‘Kom maar, dan hang ik je recht voor mijn neus.’

   Het knappe verraadt zich in de tweeregeligheid en het niet er vier regels van maken, want waar leg je de cesuur in deze melodieuze frases? Na lang en hang? Na lang ik en hang ik? Na lang ik ga en hang ik je? Of na slecht en recht? Het kan allemaal, probeer maar. Alleen, puntje kritiek: wat is ‘slecht gaan’? De domme volwassenen mogen eroverheen lezen omdat het zo kunstzinnig is weggemoffeld, maar kleintjes valt zo’n ongelukkige formulering meteen op.
   In de inbox trof ik twee variante variaties aan, die weer, alsof de duivel ermee speelt, allebei even anders waren.

Ik kan je niet bijhouden als je zo rent.
Ik kan je wel kussen van contentement.

Ik wil niet meer, ik kan niet meer,
ik wil niet meer, ik wil, ik wil...
een hangmat om te schommelen,
om lekker in te dommelen.

   Allebei zeer mooi, de eerste met op het eind een heel grappig, wat zeg ik, leerrijk woord, contentement. En de tweede trekt en hinkebeent als de zere voetjes zelf, en doet helemaal wat het zegt. De eerste geeft artistiek meer voldoening, de tweede is leuker om voor te lezen.

   Volgende. Как кошка сама себя стукнула. Kak kósjka samá siebjá stóéknoela. Hoe het poesje zichzelf stootte.

Под окошком дремлет Боб.
Вдруг цветок на грабли — хлоп!
Грабли кошку — прямо в лоб!

   Dat wil zeggen. Onder het raampje dommelt Bob. Plots een bloem op een hark – boems! De hark tegen het poesje – recht op het voorhoofd!

   Gescandeerd. Pód akósjkam drémljet Bób. Vdróég tsvitók na grábli – chlóp! Grábli kósjkoe – prjáma v lop! Rijmschema: aaa. Versvoet: trochee. Het verhaal is volgens het colofon ontleend aan Rabier’s Les animaux s’amusent uit 1928, maar dan moet het een eerder het idee zijn dan de uitvoering, want ik kan het niet pinpointen, hier.