197 Het verhaal van de zittende wolf

   Dit verhaal zien we na 1937 niet meer terug. Het is niet buitengewoon inventief van tekst. Maar ik vrees dat we er niet veel beters van kunnen maken.
   De wolf blijft zitten tot Sint-Juttemis. Tot hij een ons weegt.
   Of: De wolf blijft zitten waar hij zit. Vul stilletjes aan: en verroert zich niet.
   Of: En als het goed is, zit hij er nog steeds. Zo eindigen sprookjes wel eens.
   Eerst de tekst maar, voor we de gordiaanse knoop gaan ontrafelen.
   Dus. Ik blijf hier zitten net zo lang, tot de vos tevoorschijn komt.
   Maar dan rijmend.
   Als titel vind ik de sprookjesachtige toch wel wat hebben. En als het goed is, zit hij er nog steeds.

Ik blijf hier zitten net zo lang
Tot ik dat sluwe vosje vang.

   Nou dan kan ie lang wachten! – is bijna automatisch de reactie. En dat is leuk, als je een bijna automatische reactie kan bewerkstelligen. Die er ook niet al te dik bovenop ligt natuurlijk.

   Twee mededingers kreeg ik, en allebei laten ze het sluwe vosje aan het woord, wat natuurlijk ook heel goed kan – hele epen zijn er aan die gewiekstigaard gewijd, en daar komen deze twee dan nu bij, beide goed en grappig.

Ga je zitten smachten wolf,
tot ik dat gat weer uit kom kruipen,
kun je zitten wachten wolf,
tot vissen in de zee verzuipen.

Ga jij bij mijn voordeur zitten wachten, wollefie?
Doe maar, ik ben toch al drie miljoen jaar ribbedebie!

   Volgende. Кто стучал? Któ stoetsjál? Wie klopte?

Дятел стучит,
Филин молчит.
Дверь открывается,
Белка ругается,
Филин пугается,
Дятел скрывается.

   Dat wil zeggen. Specht klopt. Oehoe zwijgt. Deur gaat open. Eekhoorn wordt boos. Oehoe schrikt. Specht verstopt zich.

   Gescandeerd. Djátjel stoetsjíét, Fíélien maltsjíét. Dvéér atkryváëtsia, Bjélka roegáëtsia, Fíélien poegáëtsia, Djátel skryváëtsia. Dactylontisch van loop, staand zowel als slepend. Rijmschema: aabbbb.