12 Thunderstorm Song
En mijn native speaker was helemaal geknipt, want hij was ook nog eens een bedreven violist én hij schreef verhalen over de Troubles die hij in Belfast had meegemaakt. Grappig-tragische verhalen, bevolkt door Ierse figuren die zo uit Flann O’Brien konden zijn weggelopen, maar gewoon een dagelijks bestaan hadden in het echte leven...
Stephen Mulhern was bij het lezen heel gespitst op het ritme van de regels, en dat kwam goed uit, want daar ging het mij eigenlijk het meest om. Hij maakte zich er niet vanaf, maar bestudeerde in ons dorp (het Bulgaarse Toerkintsja) de gedichten een maand lang ultranauwkeurig. En we bespraken ze daarna uitgebreid.
In het Onweerslied vond ik het wel verrassend om woorden bij elkaar als zelfstandig naamwoord te gebruiken en als werkwoord in de gebiedende wijs. ‘Regen, regen! Storm, storm!’ Daarmee begon het.
Dat was gelukkig wel over te brengen in het Engels.
Met onze 27 woorden voor regen ging het wat moeilijker. Maar omdat ik de auteur (mezelf) redelijk goed kende, en soms ook zijn intenties, kon ik dit aspect laten schieten.
Ik richtte me op de donder. En zo kon ik een van honderdonderdletterwoorden voor de donderklap uit Finnegans Wake erin krijgen. Wat altijd leuk is, een verwijzing naar cultuur van eigen (in dit geval vreemde) bodem, zolang het er niet duimendik bovenop ligt.
Een andere verwijzing naar Engelstalig gezonken cultuurgoed is de frase ‘blow, wind, blow. Het is iets duidelijk blues- en liedjesachtigs, hoewel het al bij Shakespeare voorkomt, en bijna klinkt als een cliché. In mijn oren klinkt de frase althans als iets wat al heel lang bestaat, iets wat iedereen kent. Waar ‘waai, wind, waai’ geen belletjes van herkenning doet rinkelen. Dus dat won ik in vertaling.
Je moet altijd ook wat kunnen winnen. Anders heeft het geen zin.
Reacties
Een reactie posten