248 The Lady of Shalott van 1832 en 1842

   Toen Tennyson in 1832 The Lady of Shalott liet verschijnen, noemde John Stuart Mill de slotregels ‘lam en onmachtig’ (‘a lame and impotent conclusion’); een zeeman wond zich op dat de naam van de jonkvrouw ‘op de plecht’ was geschreven in plaats van op de boeg; en men klaagde dat bij al het poëtisch temperament van de dichter het verhaal niet goed uit de verf was gekomen.
   Tennyson trok zich de kritiek aan en nam tien jaar later alle van hogerhand doorgegeven twintig strofen nog eens stevig onder handen, in het licht der kille rede en der indertijd verhitte recenserende gemoederen en publiceerde een in zijn ogen aanmerkelijk verbeterde versie van negentien strofen.
   Een vergelijking van de twee versies, wordt vaak beweerd (onder andere in de Norton-editie van Tennysons gedichten), ‘onthult veel over de revisiemethoden van de dichter’, maar wat er dan onthuld wordt mag de lezer zelf uitpluizen.
   En dat is nu precies wat we gaan doen – voor het eerst waarschijnlijk.
_____
   Verwijzingen. De illustraties zijn van Elena Pereverzeva uit de serie De jonkvrouw van Shalott, 2017. Eerdere afleveringen over de jonkvrouw: blog 237 Als zieners spreken, hier, 240 De Donna di Scalotta, hier, en 244 Vragen, vergezichten en diepe afgronden, hier. Een doorlopend bijgewerkt cumulatief register op alle VandaagsVertaalProblemen staat in blog 241, hier.

Reacties

met onder meer de afgelopen tijd

160 Vintage Vondel

367 Delina Delaney, hoofdstuk I

365 Er liep een man op straat

366 Hoe schrijf je geen gedicht

364 Wereldkampioen alles

363 De wezel en de ezel

361 Harry Mulisch als vertaler

370 Koning Bub

369 Dierenmoeder houdt van dierenkind

368 De kikker